Verhalen

D E  B R U I D

Kerstavond, in de woonkamer ligt zij op bed. Eind deze middag is zij plots, zonder aanleiding overleden. Nog zo jong. Vijfenvijftig is geen leeftijd om te sterven en dat terwijl haar leven was gevuld met eenzaamheid, angst en vrees. Haar sociale leven, die van haar man en jongste dochter hebben jaren stil gestaan. Een opeenstapeling van verwaarlozing, geslotenheid en smetvrees hebben hun sporen van een leven in je eigen schaduw achtergelaten. Aangedaan en emotioneel maken we van haar verlaten van het woonhuis een speciaal, liefdevol moment. Na jaren geen contact met haar ouders besluit haar vader haar naar huis te laten komen, in zijn huis waar nog maar een maand geleden zijn vrouw, haar moeder stond opgebaard brengt zij haar laatste dagen door.

Ondanks verdriet en gemis ontstaat er ook een nieuwe toekomst, een toekomst met verbinding, samen zijn. Alle deuren staan open voor een nieuw begin, waar geen ruimte meer hoeft te zijn voor angst en vrees.

Twee maanden na haar afscheid krijgen we te horen dat hij ziek is, behoorlijk ziek. Er is geen uitweg meer ook hij moet het leven loslaten, nog maar zo kort na het overlijden van zijn vrouw. Beide nog een dochter thuiswonend en net opa en oma geworden van een derde kleinkind. Ondanks haar sterven is er weer een band tussen vader en de oudste dochter, geniet hij van de kleinkinderen. De familiebezoekjes, de etentjes, er wordt zelfs een speciaal autootje gekocht zodat bewegen makkelijker en eenvoudiger wordt. Langzaam begint hij te genieten van de vrijheid wanneer het slechte nieuws aan zijn leven een andere wending geeft. Het autootje is er nooit gekomen wel een bijzonder mooi gesprek waarin hij en ik samen terugkijken naar dat ene liefdevolle moment op kerstavond en naar al zijn wensen voor straks. Straks maar niet voordat hij zijn oudste dochter heeft weggegeven, hij getuige zal zijn van haar JA woord aan de man die hij als de perfecte, fijne schoonzoon heeft omarmt.

Even leek het allemaal goed te gaan, alles werd georganiseerd, een locatie gevonden, een trouwambtenaar geregeld. Ik was niet beschikbaar maar mijn lieve vriendin, die tevens weddingplanner is kon geen nee zeggen. Het huwelijk werd voorzien van datum terwijl hij beetje bij beetje moest inleveren. Wat doe je als de datum nadert en hij nog slechter dan slechter is, trouw je dan wel of trouw je dan niet ? Op afstand hielden we elkaar allemaal op de hoogte, zo leefden we mee met elke nieuwe ontwikkeling. Ontwikkelingen van huwelijks prikkelingen, kon Miranda nog wel op tijd worden beëdigd en benoemd, tot aan het bezoeken van een Hospice, euthanasie en hoe het straks verder moet als hij er niet meer is.

Onze vakantie naderde en zo werd ook onze Sabina op de hoogte gesteld van een mogelijk komend overlijden, terwijl we stil bleven wensen dat die ene mooie trouwdag nog altijd haalbaar zou zijn. Hoe dichter we bij die ene dag in mei belande hoe uitzichtlozer het voor hem werd. Wij met vakantie en een week voor de mooie dag sloot hij zijn ogen met als laatste woorden : ‘Ik ben er bij meisje’ en dat gebeurde.

Hij wenste, zo had hij destijds in ons gesprek uitgesproken zoals zijn vrouw bij zijn schoonvader thuis opgebaard te mogen staan, wat je niet kon verwachten van een man op leeftijd die in een half jaar tijd, zijn vrouw en dochter thuis in kist had staan, ook nog zijn schoonzoon in de dood zou huisvesten. Zijn kleindochter trouwde immers uit zijn huis, hier lagen al haar jeugdvoetsporen, haar liefde voor opa en oma en zo zou haar vader die laatste uren dat zij vrijgezel was dichtbij zijn, zoals het gepland was, verbonden samen zijn. Vader kwam thuis bij opa, zijn schoonvader, wat niet mooier had gekund.

Twee dagen voor zijn uitvaart sloot zij in haar mooiste jurk de kist van haar vader, liep zij vol trots met de foto van haar papa in haar handen aan de arm van opa naar het altaar, voelde zij dat ene briesje langs haar lichaam glijden en wist zij, hij is erbij. Het werd een mooie, liefdevolle dag. Twee dagen later realiseerde Sabina het afscheid die hij zo wenste en ik ? ik, wij waren op afstand aanwezig, HEEL DICHTBIJ …..

 

S T I L  V E R D R I E T,  G R O O T  A F S C H E I D

Door de gangen van de koude kelder loopt hij als trotse papa met zijn dochter de parkeergarage in. Gisteren was zij bevallen van een prachtig mooi meisje ‘Jacky’, stil geboren kwam zij voor de uitgerekende datum op de wereld. In de kelder van het grote ziekenhuis worden we opgewacht door de verloskundige, netzo verbaasd als dat wij zijn treffen wij elkaar hier voor het eerst. Het is haar eerste keer dat zij de kelder betreed. In een mandje ligt Jacky verborgen in haar eigen dekentje, ze is ongelofelijk mooi. We kijken elkaar even aan wanneer onze liefdevolle vervangster mij vraagt of ik het kleine meisje overleg of dat zij het zal doen. Samen maken we het kleine kistje gereed om Jacky een warm plekje te geven. Op de gang hebben we zojuist mama en papa, samen met hun oudste zoon, nog maar 11 jaar oud ontvangen. Na een zware bevalling was de verlosafdeling geen optie. Dat er nergens een kamer beschikbaar is om deze ontmoetingen te laten plaatsvinden is mij nog altijd een raadsel. Een telefoontje mocht niet baten, we moesten het er maar mee doen.

We hoeven niet meer uit te leggen dat ons hart huilt, we de pijn voelen wanneer we geconfronteerd worden met confrontaties als deze. Het is de vraag hoe je hier mee omgaat. Wat geef je de ouders mee. Wat kan je doen om het leed te verzachten. Inmiddels zijn we zover dat niets te veel is, dat alles kan en mag en wij geen nee zeggen op alle wensen die er zijn want vertel ons maar hoe je afscheid moet nemen van je kind ?

Naast het mortuarium maken we gebruik van het kleine steriele, niets zeggende kamertje wanneer we de gang opkomen met hun meisje. Op de tafel die aan de wand staat, met daarnaast twee stoelen plaatsen we het kistje. Bij het verlaten van de kamer, sluiten we de deur achter ons als we met z’n drieën op de gang, horen we mama huilen en breekt ons hart.

We zijn met z’n drietjes, over een paar dagen gaan we op vakantie maar zetten alles op alles om er op afstand straks toch bij te zijn. Een goede overdracht waarbij loslaten netzo belangrijk is als loslaten voor altijd geeft rust, de betrokkenheid is hiermee niet verloren gegaan. Gezamenlijk brengen we Jacky naar de begraafplaats waar onder de boom een plekje voor haar is uitgezocht. Over een paar dagen zal zij hier een groots afscheid krijgen. Hier nemen we afscheid, laten we liefde achter, vanaf hier is onze trots het aanspreekpunt.

In de dagen die volgen houden we contact, betrap ik mijzelf erop dat ze net zo’n groot hart heeft. Dat haar liefde voor het kleine meisje en het gezin waar zij thuis hoort haar raakt, dat niets te veel is, dat zij gaat voor het meest haalbare. We delen het moment, tot in de kleine details, hoe het kleine meisje, ons allen tot grootse inzet heeft geleid.

Wanneer we om klokslag 15.00 uur de drukke wegen naar ons vakantieadres passeren kijken we elkaar even aan. *Jalous of the Angels omdat Jacky daar is waar zij eigenlijk niet hoort te zijn. Het is het bericht dat ons troost ‘HET WAS PRACHTIG ! Nogmaals bedankt geniet van jullie vakantie’ …

*Donna Taggart – Jalous of the Angels

 

W A T  O V E R B L I J F T

Op hun trouwdag nam zij afscheid, afscheid van haar man. Het was alsof het vanzelfsprekend zou zijn. Het paste precies, het overlijden kwam en uitgerekend op deze speciale, memorabele dag kon het afscheid gerealiseerd worden. Niet groot maar bescheiden, klein. Heel klein, alleen met kinderen en kleinkinderen. Haar mooie verhalen van het leven, de kinderen, het huwelijk, zijn nalatenschap, gerealiseerd door zijn passies bracht ons naar de ontvangkamer, absoluut niet naar de aula. De grote ruimte zou het intieme, bijzondere moment eerder verstoren dan veel goeds brengen.

Op zijn kist pronkt zijn ingelijste tekening, ik kan er uren naar kijken. Zo verfijnt, zuiver en puur volg ik de lijntje die ooit met zijn handen zijn vervaardigd. Even probeer ik zijn gedachten te lezen. Hoe mooi kunnen de getekende boomstronken indruk achterlaten. Geen takken, geen bladeren enkel wat overblijft zijn sporen van wat ooit leven was. Bij het zien van zijn tekeningen sprong deze eruit alsof hij ooit gemaakt was voor dit moment. Waarschijnlijk zonder dat hij wist dat deze zoveel meer zou betekenen. Over zijn kist ligt één wit lint met in zilver de namen van zijn geliefde, warme gezin. Hij hield niet van bloemen maar zonder die ene vaas, aan het voeteneind van zijn kist, gevuld met fresia’s zou het zo karig zijn.

De zon verlicht de ruimte, waar een groot hart, gevuld met waxinekaarsjes, voor ieder kleinkind een grote zilveren, glimmende ballon rond zijn kist samenkomt. Op hun mooiste dag die voor de eenenvijftigste keer wordt gevierd ontvangen wij het gezin. We zijn geroerd door de sfeer die we hebben weten te creëren. Zo anders dan gewoon, persoonlijk, warm en heel intiem.

Op de achtergrond klinkt zijn muziekkeuze wanneer de champagne wordt binnen gebracht.

Het is de zoon die de kurk weet te ontdoen van de fles, zonder een druppel te laten vloeien. De zeven champagne glazen worden gevuld terwijl de jongste dochter de kinderchampagne in de glazen schenkt. Een toost op het leven, een proost op wie hij mocht zijn ……

 

L I E V E , L I E V E  M A D E L E I N E  E N  M A R I O

 

Hoe kan ik toch verwoorden wat zo prachtig was, zo dichtbij, zo dierbaar voor alle jaren na gisteren. Jullie met jullie creatieve talenten hebben zo iets moois gemaakt van het afscheid van onze broer. Alles echt alles was gericht op : Als het hart maar gedragen wordt, opgevangen wordt in deze moeilijke dagen. De voorbereidingen en opvang vooraf aan de begrafenis waren al zacht en dienstbaar en zorgvuldig. Echter het Goddelijk licht “de Zon “ wilde ook een handje helpen dat was zo fijn ! Het zijn de eerste woorden uit een lange brief die wij mochten ontvangen na een bijzondere ontmoeting in 2017, gevolgd door het afscheid nog zo kort geleden.

In 2017 mochten wij een warme, liefdevolle man ontmoeten met zijn twee dierbare zussen, ieder op leeftijd. Gepassioneerd vertelde hij over zijn jeugd, het verleden en de liefde voor luchtballonnen. Deze ontmoeting voelde meer dan vertrouwd, het gaf alle vertrouwen in een toekomst om straks los te kunnen laten. Alles werd tot in detail op papier gezet en over en weer gedeeld.

Dat uiteindelijk Madeleine haar naam, als uitvaart executeur in het testament zou staan was een complete verrassing. De gehele regie lag in haar handen, hij vertrouwde haar zijn afscheid toe.

Madeleine jij hebt mij ook heel dicht bij mijn broer weten te brengen, ook al heb ik hem niet gezien en aangeraakt. Uit naam van mij gaf jij hem “mijn laatste kus”, deze liefdevolle handeling, het is zo zacht, zo lief voor mij, voor hem !

Bij de ingang van de rouwkamer blijft zij staan, aanschouwd de baar, verwonderd zich hoe de zonnebloemen met het kleed zijn kist bedekken. Verder komt zij niet, zo is het goed. Het zijn de laatste uren voor de dood die zij in herinnering houd en vertrouwd erop dat hij er mooi bij ligt wanneer zij mij vraagt, namens haar een aai te geven over zijn wang. Ik zie haar blik met tranen wanneer ik haar vraag hem een kus te geven op zijn voorhoofd, namens haar maar ook van mij, voor al het moois wat hij mij gaf, vertrouwen.  Lieverd, jij raakt “snaren” die nooit aangeraakt worden in het normale leven. Snaren van Hemelse “zorg” en “verbinding”, van gedragen worden in zuiverheid en oneindige liefde. Jij maakt de verbinding tussen  hemelse en aardse trillingen, die weinig mensen bevroeden.

JIJ BENT  “EEN ENGEL DIE STAAT AAN DE POORT VAN LICHT “ in dienst van het Goddelijke. MOOI  LIEFDESKIND ! Woorden die mij, ons raken. We leven vanuit ons hart, zonder te oordelen. Er te zijn voor zij die ons nodig hebben, zonder eigenbelang maar met heel veel liefde. Ieder afscheid is uniek, een mooie openingszin onder vele namen van uitvaartondernemingen, wensenboekjes en reclame uitingen. Voor ons blijft de oneindigheid verbonden te zijn in liefde.

Lieve Madeleine en lieve Mario, Verbonden aan de gedachten aan mijn lieve broer zo zal ook altijd mijn gedachten zijn verbonden aan jullie. Moge vele mensen door jullie naar de “hemel “gedragen worden. Gode zij dank !

Voor het zegen en het sluiten van de kist rijden we de oudste zus naar haar broer. Vanuit haar rolstoel rijk ik haar zijn foto aan. De afdruk van een dikke kus op het glasplaatje zijn blijvende sporen tussen broer en zus. Uniek is ieder mens met zijn eigen verhaal, de kijk op de wereld, gevoel en emoties. In de dood zijn wij mensen die hebben geleefd maar nog altijd mens blijven.